kurak bir gündü
yağmur yağmadı nedense
her yirmi üç Nisan’da olduğu gibi.
bereket ülkemizi mi terketti
çölü mü davet ettiler
büyük büyük adamlar
geldi çöl


alabildiğine sonsuz görünen uzamda
nokta bakışlarımla seyrettim
adımlarıma yetişemeyen günü.
gökyüzündeki parıltılar
ne denli sonsuzdu oysa
binerdim bir yıldızın ucuna
gezdirirdi evreni


demekki kalmışım çocuklukta
yalnız gece çıkmamış yıldızlar
güpegündüz geçivermiş önümden
atlamışım terkisine
sürmüşüm bir at gibi
hem de tahtadan
geçmişim bütün çocukları


bugün bayrammış
yaşanmamış bir bayram
o çocukça havasında
şarkılarla başlamamışım güne
önce babamdan öğrendiğim marşlarla
sonra bir yerlerden duyduğum
duyurmamışlar coşkusunu
yirmi üç Nisan’ların


olağan bir gün gibi yaşanmış
çocuklar büyüklerin koltuğuna oturtturulmuş
öyle kolaymış sanki
kul olmadan kimseye
yükseklere tırmanmak


egemenlik bayramıydı bugün
egemenler bayram yaptılar belki
çocukları görmedim bayramda
nede ulusu
çoğumuz unuttu evlerine bayrak asmayı
bayramdı!


çocukluğumun uçurtmasını uçurdum
bir yıldıza takıldı
oysa çok uzaklardaydı yıldızlar
boyum nasıl ulaştı?



24. 4. 2014 / Nazik Gülünay