Aynaya baktım;
Gözlerim kanıyor...
Yorgunum, çoook.
Ne buraya aidim ne oraya.
Ne sana aidim, ne kendime.
Ruhum boşlukta...
Mutlu muyum, mutsuz mu?
Yaşıyor muyum?
Acım senden mi
ya duyduğum özlem, boşluk ?
Ağlamak bu kadar zor mu?
Yaşam serseri ; senin gibi...
Onur ; vazgeçilmezim.
Beklenti neye,
bilinmeyen hangi şehre göç?
Martı kanadında sevinçler,
Deniz kokusu kadar uzak
Kayıtsız sevmeler...
Duygular sarhoş.
Geçmişe gelgitler de yok artık
ne de geleceğe.
Yüreğimin götürdüğü yere
uzak kaldım, insanlarına da.
Ne zaman akşam olmuş
ne zaman sabah ; farkındalık yok.
Masmavi gökyüzünde çukur kubbe;
Texas’ da şortla alışveriş,
bahçede mangal keyfi
elimde içeceğim miydi, mutluluk.
Babamla gece 12.de
yediğim tost ve sohbet miydi?
Geçmişe ait ne varsa paylaşılan
her bir kare, bir flaş, bir resim...
Resimler sadece...
Yüreğim de kanıyor.
Bir başka boyutta yaşanmış,
bitmiş, sanki kalmamış
yaşanası başka bir şey.
Hep verip hiç alamamışım
hayattan.
Dostluğumu,
arkadaşlığımı arayan yok!
Yukarıdan aşağı bakar gibiyim.
Manasız direniş, depresyon
ve sessiz çığlıklarım.
Ben bende kayboldum...