/elbette o günlerde, bu şiiri yazabileceğim ‘sen’ yoktun
yüreğim çok üşüyor, kutup beyazından beter soğuyordum…/

…mutlaka bir gün gelir diyordum..,
karanlık suratlı, dehşet kokulu, balyoz bulutlar eşlik eder
yüreğimden istimlak rüzgarları geçer.
içimde bir-bir yıkılırken, binbir gece düşlerimin masalları
ben çökerim, hayal şehirlerim çöker…
donuyordum…

/o günlerde, yaşamımın teğet çizgileri kıpkızıl göktaşlarıydı
ama her şey o kadar meçhul ve o kadar uzaktı ki, korkuyordum…/

...yani bir bilsen, nasıl korkuyordum..,
bütün renklerimi koparırlar, uçurtmalarımın kuyruğundan
seslerim silinir, atacağım her slogandan.
okumak da mümkün değil ki, yarınların hafıza kayıtlarını
korkum işte bundandı, korkum yarınlardan…
titriyordum…

/yüreğim boğuluyor, okyanuslar dağlıyordu bütün sahillerimi
kumdan kalelerim yerle bir oluyor, bayraklarım gibi ağlıyordum …/

…bir yangın ki, her gün yeniden yanıyordum..,
hançerlerim, faili meçhul ölümler için bileniyordu nefretle,
çaresiz beynimin, cinayet şebekelerinde.
ve her gece, güneşsiz sabahlara yeni pusular hazırlıyordu
ölen hep ben oluyordum, öldüren de…
tükeniyordum…

/aynaya her bakışımda, karşıma birden yarınsızlık çıkıyordu
ama güneşin alnıma çizdiği bir resim varmış ki, onu göremiyordum…/

………,dünden.., bugüne…

…şimdi bu güvertede omzumda başın, saçlarından öpüyorum.
yelkenlerim senin rüzgarınla doluyor, açık denizlere yol alıyorum…
dün dediğin yaşamın masal tarafıymış, bir varmış-bir yokmuş
zaman sahnesi sevgilim, gerçeğin perdesini bugün açıyormuş…
…ellerim gökyüzünde, kahkahalar atıyorum…



Cevat Çeştepe