Yüz üstü bırakıldı umudumuz
Yitirdi rengini gökkuşağı,
vuruldu çiçekli tarla kuşu
Ahh yaralı kuş yaşamak istiyormuş
Hani duyamıyorum haykırışlarınızı!


Yağmurun sesi dindi gibi
Uyu tadını çıkar yaşamanın
Yakıp kül edilmiş vicdanlarınız
Ahh annemin göğsüne bak bir onmaz yara
Hani nerede beşiğim, güneşim, direğim...

"Gökkuşağından bahçelerimiz vardı"

Sevgili şairem,hayat bazısını para hırsıyla paketleyip kibir çukuruna sokarken, bana sadece çocukluğumu özletiyor... Şu yaşıma kadar hayattan araklayabildiğim en kayda değer kazanç; Ailem ve dostlarım oldu... O yıllar insanı gecenin bir yarısı içini çeke çeke ağlatandır bazen... Yaşanacak en keskin özlemdir... Özlediğiniz eski bir aşık olsa onu bulursunuz, ölmüş bir yakınınız olsa mezarına gidersiniz, yaşanmamış bir şeyi bile özleseniz düş kurarsınız ama çocukluğumuz hem en bize ait olan hem de asla sahip olamadığımız bir şeydir ve zamanın içine gömülmüştür, muğlak anılarımızla canlandırmaya çalıştığımızda yüreğimizi burkar, gözümüze kocaman görünen evimizin, genç ebeveynlerimizin, küçük kardeşimizin görüntüleriyle yaşanmış anılardan çok eskiden izlenmiş bir filmi hatırlatır, üstelik o filmi hiç bir arşivde bulmak mümkün değildir artık. çocukluğunuzun geçtiği yere de gitseniz hiçbir şey aynı değildir, elektrik telleri yeraltına çekilmiş, telefon kulübeleri kaldırılmış, komşular taşınmış, kimliğimizin zeminindeki coğrafi alan, yeni zamanlar tarafından istila edilmiştir....Çocukluğumuza ait hiçbir şey eskiden olduğu gibi kalamaz; babamızdan ilk o zaman dinlediğimiz şiirler, annemizin söylediği şarkılar, o zamanlar sevdiğimiz akrabalardan sıkılmışızdır, o zamanki arkadaşlarımızdan kopmuşuzdur, bir zaman için bu kopuş oldukça normal ve istenir bir durumken, bir gün pat diye çocukluğunuzdaki bir anıya dönersiniz.. O anı içinde pencerede akşam esintisiyle havalanan tülleri ve o gece gördüğünüz yıldızı bile bugün gibi hatırlarsınız, ama artık ne esinti aynı esintidir, ne de yıldız aynı yıldız....Belki çocukluğu anımsamakla özlemek arasındaki fark bu...Anımsamak bizi acıtmaz ama özlemek, asla dönemeyeceğimizi hissettiğimiz zamanlarda olmuştur sadece. çocukluğumuz, bizden kopmuş, bir yerlerde kalakalmış yarım bırakılmış bir aşk gibi yorar bizi özledikçe.... (üstelik yaşınız ne kadar büyükse, çocukluğunuz o kadar güzeldir, toplum daha güzeldir çünkü küreselleşmeyi, azmış ekonomik rekabeti, postmodernizmin parçalanmışlığını tanımadığımız ve modernizmin içinde, ama neyin içinde olduğumuzu farketmeden yaşadığımız, sükunetli, yerel zamanlarda) velhasılı kelâm, çocukluğumu özlettiniz bana sevgili şairem...Çimen kokusu, aksam saklambaçlari, misket oynamalar... saatler umrumda değildir, anlamlar, istekler,en büyük isteğim oyun... Para kazanma derdimiz yok, paraya ihtiyacimız yok ki ..! omuz silkmeler... Kendini hic de sikintiya sokmamalar... Sokakta hızlıca atiştirilan sandviçer... Ortak şişeden içilen sular... Dizimdeki yara çocukluğum...Kaybolan çimen kokusu...Ner de herkes? Körebe nerde? Her gün, hayatın ne kadar acımasız olduğunu gördükçe şiddetlenen özlemdir içimde çocukluğum...çiçek gibiydik.. renkli, samimi, güzel kokular saçardık...

Sevgili şairem,yüreğimden kocaman tebrikler size...Dünlere öyle çok anılar bıraktık ki,canımı en çok acıtansa,ilk okul 4.sınıftayken ,sıra arkadaşım kadriyenin kaybolmasıdır ki,annesi halâ beklemede yolunu...Yaşıyormu,öldümü,nerede kiminledir...? :( Dileğim,uçurtmaları vurmasınlar,çocuklar kaybolmasın,öldürülmesin sevgili şairem...Yüreğim dolusu sevgimi,güzel yüreğinize bulaştırıp içim buruk ayrılıyorum sayfanızdan...Huzur yoldaşınız olsun .... Sevgimle kalın....... peri