Kurak bir sonbaharın hazanında sızarken
Hangi baharda kaldı gülen çocuk yanlarım
Kıraç bir coğrafyanın bölgesinde bizarken
Hangi iklimde kaldı ben dolu o anlarım


Unuttuk neredeyse bize özgü her şeyi,
Unutturmamak için çabalar sarfettiğim.
Bir de sorgulamasam, nedenlerdeki neyi?
Olmazdı pişmanlıklar böylesi kahrettiğim.


Bazen hep düşünürüm neden bu doyumsuzluk
Tokluk nedir bilinse olur muydu savaşlar
Ya da bu kadar gevşek nedendir duyumsuzluk
Kıyametler koparken insanlık hep yavaşlar


Aldırmaz tavırlarla sorgusuz kalamayız
İnsanlık biraz budur biraz farkında olmak
Hiç oralı olmayıp rüyaya dalamayız
Bu insanlık suçudur hep saf dışında kalmak


Dünya kurulduğunda her şey bize bakiydi
Katlettik durduk yere medeniyet diyerek
Bastığım toprak bile bir o kadar hakiydi
Şimdi kapkara olmuş ah edip inleyerek


Sıcaktı hep dostluklar taraf tutmazdı canlar
Ayrı gayrı bilmezdi ülkemin insanları
Şimdi açgözlülükle, durmaz akıyor kanlar
Açlık hat safhalarda yok mudur imanları


Kıssadan hisse şu ki;biraz farkında olmak
Biz yazarların işi gerçeğe dokundurmak
Çoklardan çok azların, dönen çarkında olmak
İnsanları dürterek birazcık sakındırmak

Kardelen
Şiirimi seçkiye lâyık gören ’’Edebiyat Defteri’ne’’ sonsuz teşekkürler. Saygılar...