Parfüm kokan dar bir sokaktan geçiyorum sokak lambalarının aydınlattığı,kaldırım taşlarındaki ışıltılarını takip ederek...Gölgem beni takip ediyor...Korkularım baş gösteriyor ıslık çalıyorum belli olmasın diye...Ayaklarımı sert basıyorum iskarpinimden sesler çıkıyor,gecenin sessizliğini bozuyorum ...Hafiften yağmur başlıyor,tenime yavaş yavaş dokunarak...Özlemişim yağmuru belli...Başım önde,ellerim cebimde...Ne kadar yol aldım farkında bile değilim...Parfüm kokularının yerini kokoreç,midye kokusu alıyor...Hafifçe başımı kaldırıyorum...Ne güzel kokuyor ,düşünürken açıkmışım ...Sahildeyim gecenin bir yarısı...Allah’im nedir bu bendeki rehavet...Ruhum bedenimden ayrılmış iki ayrı insan gibiler...Yanyana getiremiyorum,devamlı savaş halindeler...Söyle bana Ey Kader !...Kaldığım karanlığın içinden görecek güneşim mi var?...Boşa geçen yılların hesabını kime sorayım?...hangi tarafa yürüyeyim şimdi...Bildiğim tek yol senin yolundu...yüreğimde bir gemi rotası yok,meçhule dümen kırmış ağır ağır ilerlemekte...Üzerime doğan güneş kirlenmiş,ruhum bir kılıç kadar keskin...Yüreğim dul kalmış,gözlerim yetim...Sevda yoksunu cümlelerim ayyuka çıktı çıkacak...Hergün çay diye zehirli şerbet içiyorum kana kana...Karmaşık duygular yaşarken ben böyle,şimdi seni daha iyi anlayabiliyorum...Sessizliğin anlam kazandı...Sen doğru olanı yaptın ve yüreğindeki sevdiğine sahip çıktın...Mutluluk böyle başlıyor işte...Yorulduğumu hissettim ilk gördüğüm banka oturdum sahilde...Dalga sesleri eşlik etti yalnızlığıma...Bir gemi geçiyor ışıklarını yakmış o da farketmiyor beni...tıpkı senin gibi ...Demirden bir kafeste gibiyim ulaşılması zor ...Oysa ele avuca sığmayan sevmelerim vardı sana dair...Derin sulara dalıyordum farkında olmadan...Şuurum bulanmaya başladı...Çırpınıyorum yeniden karaya çıkmak için...Sonuçmu galiba bu defa da başardım,yokluğunda kaybolmayacağım...Bu şehir bana hep güç vermiştir dimdik durabilmek adına...Senin olmadığın ,benim olduğum,bizim olamayacağımız yedi tepesinin yavaş yavaş kaybolduğu o şehir işte...İsmini sende bilirsin...Hani olurda beni özlersen sende benim gibi yap,İstanbul resmine bak ben hep o kare içinde yer alacağım hayalinde de olsa...Ben şimdi gitmeliyim yeni keşiflere doğru yol almalıyım ...Hüzün sokağım beni bekler...Belki bu sefer sokağın ismi değişir Mutluluk diye...Umuda yolculuk hiç bitmez bende...

Gülbin Özer (Altun)
Uzakların Kızı