Ne zaman pencereden dışarıyı seyretsem
yağmur yağar yüreğime
hem dışarda ağaçların yaprakları ıslanır
hemde benim kirpiklerim
gamsızlığa vermiş daralan duygularım
fırtınasının ortasında kalakalırım her daim
prangalar sarılır etrafıma
çelik duvarlar örülür önüme
yerle gök arasında sıkışıp kalırım işte
ürkerken yüreğim gökgürültüsünden
ben hüzünlere eş olurken
mutluluğumu kaldırırım raflara
ve o an yaralarım daha çok sızlar

kendine dost edinir beni
bazen bulutlu
bazen sağanak yağışlı
bazen mavi
bazende sarımsı renk alır tüm benliğim
düşündükçe duygularım karışır
alkol altına alınmış gibi damarımdaki
olmuyor böyle
ara ara geliyorsun aklıma
gerçi sen de hep aklımdaşın ya
şuan senin yanında olmak istiyorum
orada,burada yada şu anda
el açıyorum yaradana
bizi kavuştursun diye
duygularım seninle bütün
ben böylesine darmadağınıkken
yer,gök şahit bil hepsine

olurda bir gün seni göremezsem
yattığım yer dikenli
yastığım ezelinden nemli
ölüm korkutmaz ,korkutamaz
Ama...ama işte sensizlik öldürüyor bir tek beni
sensiz duygularım ağır hasta
böylesine bağımlıyken sana
yoğun yaşıyorum sana duyduğum sevgimi
nami yok yüreğimin
adım meçhule çıktıığından beri
kimliğim kayıp,kaybolup gitti senden uzakta
anlayacağın ben seni çok sevdim
gelemezsem sana,bil istedim !
yüreğim infilak halinde
yaşadığım tüm duygularımın hisssedarıdır İSTANBUL !!!

Gülbin Özer (Altun)
Uzakların Kızı