Elbet bir gün anlarsın,
Sana çarpan yüreğimi.
Dalgalar neden kayalara vurur?
Herkesten önce neden gün doğar, güneş uyanır?
Kışın soğuğunda neden martılar uçmaz?
Elleri kelepçeli tutsak neden kaçamaz?
Elbet bir gün anlarsın,
Sevinci hüznünden büyük şair neden yazamaz.

Gitmenin ne demek olduğunu,
Kalan sen olunca anlarsın.
Yalnızlık nasıl bir duygudur,
Gözlerin kapanınca ağlarsın.
Sessizlik... Mühürlenmiş dudaklar…
Kendi sesini duyamamak…
Çıldırırcasına haykırırsın.
Ve birine bağırırsın ya,
Masumdur hani…
Köşeye çekilir ağlar,
Ağlatmanın ne demek olduğunu,
Ağlayan sen olunca anlarsın.

Akrebin işi yoktur.
Yelkovan döner durur.
Zaman geriye akmaz.
Ve zamanın kıymetini,
KEŞKE, dediğinde anlarsın...


“KEŞKE” karanlık biraz gevşetse düğümünü…
Gölgem esiri olmasa güneşin...

HASAN KARAAĞAÇ