Ben;
Çöller ortasında kavruk denizler aramış bir umut öyküsü.
Ben;
Garip mecnunun titrek dudaklarında,
Leyla’ya bir aşk türküsü…
Ve yaşarken aşkı günahkâr gözler çarpık bacaklarda,
Ben;
El değmemiş sevdanın iffet örtüsü.

Benim adım aşk…
Ben, mutluluğa giderken kıvrılan bir yolum.
Ve en keskin virajlara bile gözdağıyken,
Kimi zaman sevgilinin acizliğine dahi bükülen bir kolum.
Ben bir yarışım, ben kazananım, ben kaybeden…
Benim adım aşk...
Ben;
Başlangıç noktasına bitişik bir sonum.

Ben, ateşle prangaya vurulmuş bir damla suyum.
Ben, güneşin ışıtmadığı en derin kuyu.
Benim adım aşk…
Ben, Kâbe de seccadeye hasret bir kulum.
Ben tan yerinde güneşe kurulmuş pusu.

Benim adım aşk…
Ben, ölümün kucağında en büyük mezra…
Ve ben zenginin gönlündeki sefalet…
Ben yoksul dedelerin umuduyla yeşeren tarla,
Ve ben günahkâr avuçlara, yapışan hidayet…

Benim adım aşk…
Ben, bulutun yanağında bir beyaz tüy.
Ben, dertlerden ağaran siyaha övgü…

Benim adım aşk…
Ben, yeryüzüne saçılan bir avuç dua,
Sonsuzluğa açılan mavi gökyüzü…

HASAN KARAAĞAÇ