/Biri bile yeterdi!..
Çocuk olduğumu bilen…
Saçlarımı okşayıp, seven…
Bugün için yeterdi.
İnanın bana
Yeterdi./

Kutsal bir nehir içinde,
Önce çırpınmışım…
Boğazıma sarılmış ölüm
Ellerini kırmış bir mucize
Çekip kurtarmış ilk karanlıktan.
Biraz ağlamışım…

Yalan değil
Bende yaşamak için
Can atmışım.

Yalnız zamanlara
Kundaklamışlar
Ruhumu
Bedenimi
Yüreğimi.

/Bir çift göz yeterdi
Küçük kalbimin yarasını sarmaya.
Acıyla değil…
Şefkatle bakan
Bir çift göz yeterdi
Sarmaya!..
İnanın yeterdi./

Çoğunun aksine
İlk kez yaşıyordum
İlk kez toprak değildim
Çimen değildim.
Benimdim.
Bendim.

Sonra vazgeçtiler benden…
Çocuk olamadım.

“Sus” dedi kime açsam ağzımı
Ağlamamalıymışım.
Anlatamazmışım.
Ayıplanırmışım.
Anlamazmışım.

…
Sustumda, ağrıma gitti;
Ağlamamalıymışım…
Çünkü ben /dokuz yaşında/
Kocaman bir kızmışım!..
Ağlayamadım.
Ağlamadım.

/El değil, parmak ucu yeterdi!
Sevgiye bulanmış parmak ucu…
Dokunsaydı ruhum küsmezdi.
İnanın, el değil
Parmak ucu
Yeterdi!../

Önce;
Dilimi kafese koyduk…
Susturduk.

Sonra;
Gözlerime duvar ördük…
Onu kendi sularında boğduk.

Bende vazgeçtim!..
Anneleriyle birlikte sevdim…
Onlar çocuktu ama ben değildim.
Doğduğumda da yaşım
Çeyrek asırdı.

İmrenmek suç,
Ağlamak yasaktı.

“Aç avuçlarını” dediler
Sıktıkça minik yumruğumu
Nasılda biliyorlardı içim gibi dışımı…
Gizli akan göz yaşlarımı;
Avuçlarımda
Tuttuğumu!..
Nasıl?!.

Geceleri yıldızlarda büyüttüğüm
Annemi, babamı da buldular
Uzun, uzun anlattılar…
Dilleriyle vurdular!..

Çaldılar avuç, avuç umudumu.
Kaş çatıp tembih ettiler
Ağlamamamı.

/Sine değil, omuz yeterdi!..
Başımı yaslayabilseydim…
Boşluğuma düşüp
Ölmezdim./

“Dur” dedi hepsi.
Yetişip tuttular yaralı yanımdan.
Yüzüme öfkeyle sallanan
Parmakların ucundan
Kıvılcımlar çıktı…
Tutuşturdular!..
Yaktılar kalanımı.
Durmadan söylediler;
Mızmızlanıp ağlamamamı.

O vakitler kocaman bir kızdım;
Dokuz yaşında.

/Kan bağında
Katiller arasındaydım…
Dillerinden yana öldüler
Öldürdüler!/

Hallerini gördüm.
Geceler kabustu
Günler katliam…
Yazık(!)

Şimdi bir kız çocuğuyum;
Bilmem kaç (!) yaşında…

Gördüm, duydum.
Düşündüm…
Anladım!..

Herkesin acıları vardı,
Hepsi yaralıydı.

/Acıları;
Aldıkları yaradan değil
Açamadıkları yaradandı!/


AsabiŞirin
19/o1/’o8
Gördüm, duydum.
Düşündüm…
Anladım!..