Zor be sevdam....
biz istesekte sevdirmezler bize bu şehirde
biz kavuşsak ayırırlar bir celsede
ayrilik parayla satilan bir silah degilki
kopararırlar bizi bizden yok pahasina bir ihanetle.

Başka şafaklarda kavuşmak düşer payımıza
Başka şehirlerde uyanmak..
vakti gelmeyen vuslatları beklemek düşer bize
bir türlü gelmek bilmeyen günleri iple çeker avunuruz çaresizce.

Zor be sevdam....
biz yüreğimizde sevgiyi bir emanet gibi taşırız
gözümüz gibi bakariz
baskalari yüreklerinde türlü türlü aşk besler
biz leke düşürmedigimiz gönül sayfamizda ömürlük olsun diye yazarken
başkaları bir kagit parçası gibi burusturup atarlar sevdayı.

zor be sevdam...
ayrılıklar tren raylarındaki sese benzer
dayanılmaz bir çığlık ve sonra ezilen yürekler
idam sehpasinda son söz gibi
dilimizdeki son dua gibidir sevgiliye yazilan şiirler.

Paramparca olmuş yüreklerde yankılanır çığlıklarımız
adı konmayan ayrılıklarda saklıdır bizim adamlığımız
gökyüzünün mavisi düşmedikçe yüreklere
dudaklarimizda anlamsız bir cümle gibi kalır sevdamız
karanlıkta kaybolup giden bir gölge gibi
özde sevsekte sözde yalan olur sevdamız.

Karanlık denizde yolunu arayan geminin yalnızlığı düşer bize
ve ölümü bekleyen yorgun bedenin çaresizliği
göz kapaklarımıza vurunca anlarız
ruhumuzun bedenimizi terk ettiğini.


hulusi kazankaya