I

Karartma güller biter
Yankılanır doğum sancılarıyla şehir
Duvaklı gelin yalın ayak ortalığa
Gelincikler toprağa ansa düşer

II

Derinlerden bir ses yükselir
Loş kavis rutubet taşır oyalı boşluğa
Lavinya gölgeler sızar mabedine semtin
Yıkık duvarlar altında necrotic cesetler

III

Dilenci kadın iki büklüm iblisin kucağında
Çarmıha gererler İsa’yı kilise duvarlarında
El açarlar semavi kitaplardan yücelerden
Yıllardır kıskacında tanıdık bir çehre

IV

Geride bıraktığın yazıt seslenir
Kirpik uçlarında biriken acılar
Ve nergislerin unutulmuş kokuları
Senden bir haber bekler

V

Kafaları kemiren ateş böcekleri
Ve bir anda yükselen acı gerçek
Tutar ellerinden yakamoz döngüleri
Yollarında biriktirdiğim güller
Sırra gömülüdür şimdi bütün renkler
Çağıltısında dirilen nehirle
Yörüngesini aramakta ay ışığı

VI

Medrese duvarlarında biriken sesler
Onulmaz bir hüzün taşır gözler
Başlar anlatmaya ders kitapları
Adının geçtiği her nüshada serpilir
Ağlamaklı olur birden çakal sürüleri
Her söyleyiş senden bahseder
Kapanan kapıların ardında
Güllere sarılı bir adam bekler

VII

Aydın çehrelere bürünmüş
Sarmaşıklarla örtülü bir dünya
Her adımda toprağı kemiren
Bir çocuk dikilir karşıma

VIII

Öyle bir kayar ki ellerinden
Sımsıkı kavradığın bilekler
Savruk bedenler büyür birden
Seni geri getirmese de zaman
Yıllardır kavanozlarda biriken anılar
Mezarımın en karanlık köşesinden
Koparılmış bir gül gibi
Kanar mevsimlik rüzgarlar

IX

Sonra çıkıp gelirsin ötelerden
Ufuklara hükmeden emir
Bir sevinç kaplar cehennem azabını
Çocuklar ellerinde menekşeler
Her sokağı ikiye böler

X

Bir yanımda kuş sesleri yankılanır
Öbür yanımda kırlangıç sürüleri
Göçüp giderler...
Sönük duyguların hattatlarından
Pörsümüş dünyaların surlarından
Betonlaşan ruhların aşklarından
Dört yanımı saran hıçkırıktan kaçar
Akasyalara bağlanmış el yazmalar
Ve dilek ağacında yiten umutlar

Özkan Çalış