Şu buluta bakın, şu erkan-ı sefil buluta
Ufka aşikâr zincir vuran, çetrefilli muamma

Neyin nesi bu karmaşa, bütün bu olanlar?
Arşa yükselen tekbire inat, kim bu gelenler?

Kulakları tırmalayan şu kesretli suskunluk
Hangi hazin dünyayadır, şu naçar yolculuk?

Kalabalıklar arasında yalnız yürüyen,
Saçları kınalı çocuk
Ayın şavkı mı yansır yüzüne, bu ne aydın çehre!
Kınalı saçlar; masum, körpe, her teli kahraman
Bir karınca yumuşaklığıyla toprağı vuran
O öpülesi ayaklarında yırtık, eskimiş çarık
Kalabalıklar arasında yalnız yürüyen,
Saçları kınalı çocuk...

Hangi ciğeri yanmış ananın dirilmiş sureti?
"Cennet anaların ayaklarının altındadır." diyen
Hangi ananın parmaklarıyla terkiplendi bu saçlar?
Hangi dünyaya sürgündür şu naçar yolcular?
Nedir bu kalabalık, bu vahşet, bu akın?
Kimin için kazıldı, şu yoksul derin siperler?
Dost kim, düşman kim, ecelsiz mi öldü insanlık?

Çiçeği burnunda taze gelin, Elif bacı
Vatana sevdalı Mehmet, Allah’a emanet, Elif bacı

Gün namus günüdür diyerek atıldı Fadime ana
Ezelden taşıdığı heybetiyle bakarak komutana:
"Ellerimle ördüğüm bu tiftikleri ulaştırın vatan evlatlarına"

Elinde tuttuğu yünden tiftik değil, imandan yelekti
Esaret, zaferi müjdeleyen bu çağrıya yenikti

Ufacık bir kara şu Çanakkale denilen diyar
Aralıksız yağan çığırtkan sesli gülleler
Tutuk nefeslerde göğsü hırpalayan mermiler

İnançla örülen boğazda, müminler bir safta
Kaynar yer ve gök cehennem mi cehennem
Deryada bir kara leke, ruh desen ebedi balçıkta

Dayansa sinelere ölümü terleten dirilişin
Tende emanet ki, tutar ellerinden alın çizgilerin

İlahi kudret; sırtladığın kâinat mıydı koca seyit?
Kan kızılı yokuş ve kandan yokuşu söken şehit

Kanınla gök kubbeye destanın çizen 57. alay
Alaya tesir-i kudretin süren ne güzel komutan
Bir çınar ki beyninde taşıdığı cihanı saran

Vedalaşıp rüzgârıyla Çanakkale’nin, ettin sefer
Yasaktır sana kefen, ölümü güzel kılan nefer

Özkan Çalış