1
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
1222
Okunma
Güneş bıçkın
kınından çıkmış bir kere
döküyor çiçeklerin yapraklarını
şimdi
karanlık gece
nasıl ağlayım
tufan mısın afat mısın
döküyor yağmur etekten etlerimi
azıyor rüzgâr yaramaz çocuk gibi
darmadağın sakalım saçlarım
duldasız bir gölge içinde
kim büyütüyor içimdeki isyan başağını
zulmün son durağı
son kalesi insan oldukça
diner mi sandın geçmiyor işte
kim ördü bu duvarın temelini
acının sızladığı yerde
neyin hasreti kanıyor kalbimde şimdi
gözlerim güne şişlenmiş
geçen her vakit dimağımı kahrediyor işte
belki bilemezsiniz
yelin üflediği yara göğsümün ta içinde
en derinde
öldürür belki de beni bu gidişle
5.0
100% (2)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz