0
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
4395
Okunma
Garip bir yolcuyuz biz, şu hayat treninde,
Gidiyoruz, fakat sonunu kestiremeden.
Kayboluyoruz bazen umut tünellerinde,
Gidiyoruz, tünelin ucunu bile görmeden.
Hayatın ritmi, tren gibi aynı akıyor hep,
Her gün aynı şeyler, bıktırıyor yolculuktan.
Yaşarken tadamıyoruz hayatı, budur sebep,
İşte uzaklaşıyoruz; güzellikten, insanlıktan.
Her istasyon sanki hesaba çeken melek gibi,
İnsanı tedirgin ediyor trenin yavaşlaması.
Başını az daha eğsen görünecek hayatın dibi,
Yer yer yüreğini titretir bir köpek havlaması.
Raylardan çıkan iniltili ses, hâkim hayata,
Ayrı vagonlar da sanki yalnızlaşan insanlar.
Kalpte hüzün hükümdar, koltuklarda şamata,
Yaşıyor sanıyoruz oysa yaşanmıyor hayatlar.
5.0
100% (2)
