Son bir gülümseme
Bir el sallama
Yokluğa

Yüzümü ellerimin arasına almak için
Dolduruyorum masanın en sert yerini
Dirseklerimle
Doldurulabilir mi içimin boşluğu hayallerle

Saçlarımın kırıkları batar mı rüzgâra
Kandırabilir mi uzadıkça uçları sokak lambalarını
Söner mi gece

Ellerim yüzümde
Kendime dokunmak
Gözlerimi bulmak aynada
Yalnızlığımı unutturabilir mi?
Biraz daha dokunmak
Yoklamak için seni
Bir kalabalıkta
Sana benzeyen bir çift göz
Hiçbir göz birbirinin aynı değil
Bazıları sadece arkadan benziyorlar sana

Gittikçe benziyorlar
Uzaktan bakıyorum sana benzeyenlere
Dönme yüzünü
Yüzümü görmek istemiyorum bu aralar
Boyuna benzeyen hayaletleri bulmak kolay
Dönme yüzünü
Döndükçe yüzsüzleşiyor tüm yüzler
Benzemiyor hiç biri gözlerimin de gerisindeki hayale

Tek kişilik yalnızlığıma
İki kişilik bağırıyorum

Doluyor içim seninle
Her gün sen varmışsın masalları okuyup, inanmıyorum

Yalnızlar inanır en çok aşk hikâyelerine
Susuyorum

Yanımdaki boşluğuna sarılıyorum
Çok üşüdüm
Olmayışını görmek için aynaya lüzum yok
Yokluğun içini dolduran bir yokluk seninki
Cümlenin tam anlamıyla
Hakkını vererek
Yeterince yoksun

Dışarı çıkıyorum
Kollarımı masada bırakıp
Gözlerimi kapatıyorum
Dönüyor gözlerimin içindeki rengârenk dünya
Donuyorum etrafımdaki kalıbın içinde
Saklanmak bu biraz da

Kendi içime bağırıyorum
Etrafım doluyor
Kalabalığım çok sessiz
Saçlarım uzuyor, uzun zamandır
Oysa ben her ay saçımı yolarım

Ayların geçtiğini anlamak için takvime gerek yok
Kırık bir cam parçası verir cevabını yüzümdeki tüm soruların
Ve sorunlar için
Zamanı geriye sarmalı



On İki Mart İki Bin On Dört 14 40
Nevin Akbulut