ÜŞÜYORUM YALNIZLIĞIN HASRETİNDE
Dışarıda ne kar ne de fırtına var,
Güneş vurmuş karşı dağların eteklerine.
Ruhum yüreğim buzdan sarkıtlar oluşturmuş,
Dışım yangınlarda üşüyorum.
Titriyor bedenim zemheri ayında gibi…
Ne zaman sen gelsen aklıma,
Bağrıma bir tutam ateş düşer yanarım.
Gözlerim hasretliğin yalnızlığında,
Nehir olur çağlarım.
Kime şikâyet etsem yüreğimdeki kasveti,
Poyraz olup yüreğime estiler.
Aşk olup oluk oluk aktılar.
Toprak olup çiğnediler kustular,
Yağmur olup çamurlara attılar.
Temiz tırnağım bile kalmadı.
Islatma ne olur hasretlik yağmurunda!
İhtiyacım var meltem rüzgârına,
Alsın kollarına sımsıcak nefes gibi,
Dolsun gönlüme üşümek istemiyorum,
Yalnızlık çadırında koyma beni!
Hasretinle yandı gönlüm.
Ne olur üşütme hasretliğin yalnızlığında.
Hüzünlenirse yüzün yüreğim hicranla dolar.
Gönlüm tarumar dokunma derim.
Gözlerimde hasretin yüreğim ona yanar.
Dudaklar gülerken,
Gönül yağmurlar yağdıramaz mı?
Sensizliğin içinde sen tarumar,
Ben kayboldum hasretin yağmurunda!
İstemem güneşi Ay’ı,
Üşüyorum yalnızlığın hasretinde.
Usulet Güner