gözlerinden kan tüküren kirpiler
kurak çöl, kısır bir rüzgâr içim
söküp alın yüreğimdeki incir ağacını
her gün binlerce kurt çoğaltıyor bedenim


ıstırabın şeklini bilen yok
çizmiyor hiçbir ressam, anlatmıyor hiçbir kalem
ölü candan üflemeleri çoğaltıyor an
öptüğüm kasırga dudağı, içtiğim toz bulutu


ruhumda taş üstünde taş…
yıkılıyor umudun mabedi
ardıç kuşlarının çığlığına uyanıyor dağlar
neredesin? varlığım sebebi
yokluğun dibinde kalbim


kovuluyorum…
azalıyorum günbegün
yaşamın bal tutan parmağından
kalabalık yollarda sürükleniyor yalnızlığım
gölgelerden ölüm masalı
aydınlanmıyor yollarım


gözlerinden kan tüküren kirpiler
çırılçıplak aklım, donuyor içim
çekip alın üstümden hüzün perdesini
her gün binlerce gün batırıyor gözlerim


acının tarifi yok
dilimi kavuruyor kelimeler
okyanuslar alev alev, kaynıyor damlalar
karanlığa çekilen adımlarımda su sızısı


koştukça
boşluğa kanatlanıyor
her nefes…


………….


kirpiklerime rüya
yüreğime aşk tozları serp – s e v diğim


dibe vurdu uykusuzluğum
çıldırmanın eşiğinde sensizliğim








ayşe uçar
09-03-2014