Mevsinin ilk karı düştü memleketin üstüne
Beyaza büründü herşey, çiçekler dahi beyaz giydi üstüne
Seyretmesi ne güzel ince yağan karı
Sanki memleketim bir gelinlik edasındaydı.

Doğa yeniliyor kendini
Baharda çiçekle, kışın kar ile
Değişmeyen bizlermiyiz
Benliğimiz intikam içinde

O gün de öyleydi; gök gürlüyor şimşekler çakıyordu
Etraf toz bulutu, tüfekler kan kusuyordu
Mevsimin değiştiği gün demiyeceğim
Zamanın değiştiği gün dü o gün
Düşmanın üstümüze gülleleri yağdırdığı gün

Kilometrelerce uzaktan, hiç tanımadığımız diyardan
Dili ayrı, destanı ayrı insanların
Yokmuydu anası ? yokmuydu gardaşı ? yokmuydu yavuklusu ?
Vardı elbet, uydu kör şeytana bindi ingiliz salına
Amacın zulum saçmakmıydı Anadoluya

Bire canavar, bire nusubet, bire garabet

Bu gün bile aynı fikri savunmakta
Vatan tökezlesin diye fırsat kollamakta
Sahte gülüşlerle insan kandırmakta
Anadoluya gelmenizi hangi hayal bağlamakta

İki kelimedir anası Anadolu hülyası
Bize vatan kılmış hüda bereketli havası,
Ovaları, yaylaları, dağları
Hayalleri süslemekte Anadolu anası

Kimi millet yazı yazar tahtaya,
Kimisi kayaya, kimisi taşa
Biz ise tarih yazdık toprağa
Mehmedimin kanıyla
Çek artık yakamızdan melun elini
Bitir artık Anadolu hayallerini

Baharın gelişinde; toprak kokar, çiçek kokar, toz kokar
Çanakkale unutmadık içimizdesin
Ten kokar, ter kokar, şehit kokar, kan kokar
Onca yiğit efsaneleşmiş yatıyor yerde
Emek kokar, ekmek kokar, sen kokar

Memleket sevdası içimizden gitmedikce
Unutturamaz Çanakkaleyi hiç kimse
Mehmedim söyler destanını sessizce
Çanakkale geçilmez, geçilmez, geçilmez

Destanımızı erlerimiz yazar, analarımız okur
Bazen körpe yavrusuna ninnisin,
Çobanın kavalında namesin,
Gelinlik kızın avcunda kınasın
Çanakkale; içimize perçinlenmiç sevdasın

Karış karış gezsende coğrafyayı
Her çakıl taşında Mehmedin kanı
Yetmez; kahramanlığınıza dökülen göz yaşı
Bin şehide dikili bir mezar taşı.

Ey ! milletim uyan
Su uyur düşman uyumaz her an
Seni tarihe sığdıramaz yazan
Birdaha milletime böyle destan yazdırmasın mevlam

oguz99