Ne gam çeker yüreğim düşse ateşe bile
Uğrunda köze dönse donar hep içten içe
Ne dert eder kendine çekse her zaman çile
Bakıp maziye seni anar hep içten içe


Ne gülleri görürüm şafak vakti açarken
Bülbülleri duyamam uzaklarda uçarken
Ne sızlayan gönlüme tabipler baksa erken
Saramazlar yaramı kanar hep içten içe


Ne Leyla’ya benzesem çölde gezip dolaşsam
Bulmak üzre Mecnun’u dağlar tepeler aşsam
Ne de Ferhat misali varıp suya ulaşsam
Bir yudum suyla derdim diner hep içten içe


Ne bir nehir misali şehri ikiye bölsem
Boz bulanık suyuna dalıp, boğulup ölsem
Ne koşarlar imdada suya dalıp kaybolsam
Yüreğim anaforda döner hep içten içe


Ne,zaman fokurdayıp duygular kaynamakta
Yanardağdan püsküren, lav gibi oynamakta
Ne beden sallanırken buz dağında hamakta
Sönmez asla ateşim yanar hep içten içe


Ne çöllerde akarken kıvrım kıvrım kıvrılan
Nil’deki Firavun’un şaşırdığı o yılan
Ne Musa’nın asası ne Kızıldeniz yalan
Tarih hakikatleri sunar hep içten içe


Ne bu zaman ve ne de bundan sonra gelecek
Benim bahtsız gönlüm mü bu dünyada gülecek
Ne bir ferman çıkacak şu yazımı silecek
Güneş doğmadan çıram söner hep içten içe



NİLÜFER SARP_