Yalnızdı adam
İçindeki haykırışları intihar ederken
Olduğu yere öylece çöküyor
Mantosunun cebinden çıkardı sigarasını
Diğer elinde çakmağıyla yakmaya çalışıyordu

Yorgundu adam
Zor bela yaktığı sigarasını
Gözyaşıyla ıslattığı mendilini avucunda sıkarak
Öylece uzandı yığıldığı yere başı önüne düşüyordu

Bir kaç sigara daha yaktı
O hareketli dünyası karanlıklar içerisinde boğulurken
Gözlerinde biriktirdiği yaşlarını içine boşaltıyordu
Anasından ölü doğmuş masum bir bebek gibi


Ölümü kendine yakıştırırken
Nasıl olsa ben ölmüşüm diyordu
Yaşasın diye emziriyordu çocuğu
Belki dedi
Bizim bilmediğimiz şeyler vardır

Nefesi kesilirken
Ağla biraz daha ağla yalnızlığım
Kibirli vuslat kapı deliğinden içeri sızmadan
Ağla biraz daha ağla sinesini yırtarak haykırıyordu adam

Unutamadım diyordu
Ne kadar da yaralar kabuk bağlasa da bağlasın
Acılar unutulmaz
Bir deprem olur yüreğinin en kuytu köşelerinde
Kalbini körükler özlem özlediğin zamanlar

Sevmek değil ölmekmiş dersin kurtuluş benim için
Ve
Ne artık bir daha seversin
Nede yaşarken ölen kalbini ellerinle gömersin
Oysa aşk
Benim için çoktan ölmüştür diyor adam...Remziye ÇELİK

22.02.2014 Cumartesi

Sesiyle şiirime eşlik eden ablasının gülü Mesut Ünlüye Teşekkür ederim...