Merhaba dedim dizelerime
Baştan en başa, sıralamadan
İpucu veriyorum anlayana
Gerçekleri sıraladım yalansız dolansız dürüstçe...

Düşlerini işledim ipek ipliklerle halıcı kızların
Huzuru aradım huzurevinde.
Hazin bir öykü çizdim paranoyak zamanlarda...
Öfkelendim “Git!” dedim “Arkana bile bakmadan”
Gardiyana seslendim çığlık çığlık
Demir parmaklıklar ardında.

Sevdiğimin saçlarını hayal ettim bir idam sehpasında.
Tozlanan bebeğine ağlayan küçük kız oldum enkazda.
Veda zamanı geldiğinde selamete susayıp sustum
Yakardım Rabbime içimden geldiği gibi
Bazen sitem ettim isyanı aklıma getirmeden.

Adını bile unuttum son mektubu yazdığımın
Kırmızı uçurtmam salınırken göklerde
Bez bebeğimi yaktım teneke sobamızda.
Kova oldum çeşme başında, doldum, doldum
Sel olup taştım sonunda sele verdim viranemi.
Karadeniz’in dalgalarında aradım kaybettiğim anılarımı
Ve kızıl çatıları özledim mor çatı altında.

Delikanlı oldum, sevdim, sevildim, ayrıldım
Sonra sordum anneme “ Çapkın mıyım acaba?”
Erkekleştim dövdüm, sövdüm parçaladım her şeyi
Kadın oldum dövüldüm menekşe açtı gözlerimde
Kapı çarptı desem de...

Buse hırsızı yaptım gülü, muhabbet ederken
Kanattım karanfili uçarken kuşkanadında
Mimozayı küstürdüm sarmaşığı sardım koynumda...
Denize düştüm bir damlayken
Okyanus oldum parçaladım taşları...

Emekli oldum evden kahveye, kahveden eve
Hançerimi sapladım önümü kesen deve...
Düşlerime gün düşerken kimi gün
Seyahate çıktım saman yolunun kuyruğunda.

Sepette solarken kahkahalar
İlham aradım çocuk düşlü kadının düşlerinde...
Sabır sardım sırtıma
Üç beden büyük yalnızlığımla
İnfilak ederken gece...

Name yazdım yıldıza bitmek bitmeyen kalemimle
Darılsam da küsmedim abla oldum, anne oldum, dost oldum
Mehmetçiktim, süngümde cesaretim
Polistim, göğsümde merhametim...
Kamyon sürdüm yaralandım
Sabaha kadar içtim bir meyhanede
Süpürdüm sözcükleri
Kürek kürek kürüyerek
Kardelenler açtırdım karlı dağın başında
Bir masal ülkesi kurdum kendimce
Anılar minderimin altında.

Aya benzettim insanları bir yüzleri karanlık
Yarınları özledim sabah kadar aydınlık...
Şimşek oldum çaktım asumanda
Çifte sulanmış çeliktim yoruldum savaştığım zaman da.
Kumbaramda sözcükler, üstüste ekliyordum
Bilmem ki hayattan daha ne bekliyordum.
Sultan oldum, ece oldum bazen Hintli mihrace
Yedi gün yedi gece döktüm hep hece hece
O kadar dolmuşum ki bir türlü boşalamadım
Her şey oldum velâkin hiç şair olamadım...

Afet Kırat


KİME YAZDIN BU ŞİİRİ DİYENLERE ARADA HATIRLATMAK GEREKİYOR, BELLİ BİRİSİ YOK, BEN HERKESİM HERKESE YAZDIM.