Sevgili insanlar
Eğer dinlemek isterseniz
Anlatacaklarım vardır
Bu biraz trajik bir hikaye

Ben bir zamanlar çocuktum
Dünyadan uzakta doğdum
Kendimden uzakta büyüdüm
Anne kucağı nedir bilir misiniz?

Hiç sevdiniz mi bir kadını?
Durduralamayan kurşunlar gibi.
Yada kendinizi bıraktınız mı?
Arzularınıza, hipnotize olmuş gibi.

Sevgili insanlar
Ne yazık ki hayatı çok geç anladım.
Çocuktum dediğimi hatırlıyor musunuz?
Çocuk olmak, hiç yaşamamakmış.

Bir gün neyi fark ettim biliyor musunuz?
Hiç bir zaman benim olamayacak bir şeyi,
Belki bir hayaleti, belkide hayatın kendisini.
O ana kadar o güzellikte bir şey görmemiştim.

Onun akıntısına kapılmamak mümkün değildi.
Bana şu sözcüklerle sesleniyordu.
Bana gel, bana gel, bana gel
Bende kendimi ona bıraktım.

Ancak hiç bir zaman ele geçirelemeyecek,
Hiç bir zaman benim olamayacaktı.
Bu yüzden aklımı yitirebilirdim.
Şimdi sadece şiirler yazabiliyorum.

Baktığım her yerde onu görüyorum.
En azından ona saygı duyuyorum.
Nerede bir savaş görsem
Kendi savaşıma ağlıyorum.