Ara vermiştim şairliğe
Tövbe etmek değildi ama
Uzaklaşmak gibiydi
Çünkü mısralar hep seni çağırıyordu
Parmaklarım hangi emirle seni yazıyordu
Bilmiyordum ama
Kıramadığım hakimiyetinden kaçıyordum bir nevi
Bir nevi gözlerini unutmaktı bu çabanın asıl ismi
Bir nevi parçalanmak istememek ti
Artık gözyaşı ile olan irtibatı kesmekti



Sokaklara seninle geçen günlerden dem vuruyorum
Sensizlikten değil
Sensizliği sevmeye başladım çünkü
Bana iyi geldi gibi
Düştükten sonra aklın başa gelmesi
Ya da ilacını kaybetmiş bir hastanın
Onsuz da yapabildiğini keşfetmesiydi





Şimdi baş etmem gereken ben kaldı bana
Yaralanmış ve örselenmiş bir kadın
Saçlarından öfke yağarken gözlerinden yorgunluk akan
Dudaklarından ferahlık soluyup isyan bırakan
Her gece bir kabus doğuran yatağında
Her sabah bir sancıyla sıçrayan
Şimdi ben kaldım bana
Beni düşünmeliyim yani bir nevi
Bir nevi kendime aşık olmalıyım artık
Çünkü sevdiği için her şeyi yapan bir yapım var
Ancak bu iyi eder beni...