DARACIK SOKAK

Eski bir eve taşınmıştın
Tokmağı vardı kapının
Evinizin yolu daha asfalt olmamıştı
Daracıktı sokağı
Çocukluğumu hatırlatan elmalar sarkıyordu bahçelerden

Sahibi görmeden aşırıyordum çocukluğuma
Canı çekiyordu hınzırın
Âşık olmayı öyle güzel anlatıyordu
O heyecan
...Yakalanma korkusuyla atan kalp
Komşular toplanmıştı

Dedikodu yapıyorlardı bana bakarak
Yakışıklı çocukmuş kimin için geçiyor buradan
Yok canım ne yakışıklısı
Heyecandan ter basmış onun parlaklığı
Birazda sabi anlamaz aşktan bu
Gençliğimi bırakıyorum bahçelerin dikenine
Köprülerine eksik kalan yanlarımı atıyorum
Bir nefeste izliyorum seni
Bir kez daha göremem diye
Aşkla savaşıyorum
Evinizin suları yel değirmen
Kazanan su mu ben mi bilmiyorum
Temizleniyorum kirimden
Ne çabuk dağılıyor saçların başka bir eve
Daha dün gelmişsin bugün yoksun
Ateş yakıyorsun biraz ilerideki birkaç katlı evde
Benden imar izni almadan hayatına kat çıkmışsın
Yüreğimle çakmışsın tahtaları çivilerini yüreğimde unutmuşsun
Dönüşü yok bu batışın
Tokmağını evimizin kapısına bırakmışsın
Her dövülüşünde
Kalp atışım giriyor içime
Nefes nefese kalıyorum
Kim o
Benim ben
Âşık olmayı özlediğin

...............,,

ODAMDAKİ YOLCULUĞUM

Yazı odamda devamlı bir sen varsın

Göndermek istemesem de

Çıkıyor bazen annem

Babam toprağını özlüyor

Odam yolculuğa pek uygun değil

Küçücük

Bir tek duvar halısı var

Zaman yolculuğuna uçuran

Baba hatırası

Kokusu

Çocukluğumdan kalan tek şey

Bu aralar annem duvardan indirdi

Küçümsenir oldu duvara halı asmak

O günden beri benim yolculuklarımda azaldı

Nasıl olsa bekleyenimde yok artık

Matrak olmayı pek beceremem

Sende aksilik çok gülersin bilirim

Korkarım

Ağzı güzel laf yapan bir şairin şiirine girmene

Sende gidersen

Odam bomboş kalır

Kim gözlerimdeki yıldızları parlatır

Kalemimi açar yazım bitmesin diye

Her şairin mutlaka kenarda başka bir odası olmalı

Gücü tükenirse sığınacağı

Gelenlere kapının açık

Gidenlere kapalı olacağı
............
,
İLK AŞK

sıcaklığı
yokluğunda bile kalbime dokunuyor
sıranın

kim olduğunu bile bilmeden sevdim seni

ilk tanışmamızdı
size bir soru sorabilir miyim cümlesi
alnımdaki heyecan terleri
size ilk hediyemdi

sonra koşarak sizden uzaklaştım
o kadar ateş doldurmuştu ki
ellerinizin ellerime ilk değişi

yangınımı dostalarıma boşaltmak için koşturdum kilometrelerce

haftalarca uyku girmedi gözlerime
kapatsam gidiyordun
bilinmez bir yere

haritaya bakıp sana yakışan yerler seçiyordum
öyle güzeldin ki
sana yakışan bir yer bulamadım
olsa olsa istanbul’lu dedim
öyle ya
hem bizim gibi ikiye ayrılmıştı
hem de sevgim gibi
tarihin derinlerinden geliyordu
her renkti

bir ümit koparmak için gözlerinden
aylarca bekledim sınıfının kapısında
varlığımı bile fark etmeden
yanımdan geçip gittin
oysa sana yazdığım ilk şirimi verecektim
ilk aşkım isimli

adın adımın önüne geçmişti
yüzün yüzümün
ismimi soranlara korkuyordum
senin ismini vermeyi

gizli hazinemdin
kimsenin bilmediği
ismini söylediğimde
seni paylaşmaktan korkuyordum başkalarıyla

sen benimdin
yaşadığım bütün acılara
hayatın bana armağanı

seneler geçti hâlâ benimlesin
aşkınla dolu dünyam
artık istesem de değişemem
seni sevmek alışkanlığım oldu
seni unutunca bir parçamı yitiririm

belki karşılaşırız diye
yine geliyorum
seni bıraktığım yerlere
olmasan da ne gam
sen hala yüreğimin sırasında oturuyorsun

......