8
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1260
Okunma
hepimiz aynı mahallenin çocuklarıydık
aynı sokağı tutan köşenin başlarında yürekten delikanlıydık
gölgelerimiz el-ele uzardı gece boylarının loş aydınlıklarında
beraber çekerken yumruk içlerinden ne kadar kısa çöp varsa
hepimiz aynı mahallenin dalga yeleli şaha kalkmış atlarıydık
zor saatlerin nöbet yalnızı sınır taşlarıydık.
bize; bir sevda türküsüydü gündöndü …
süt toplayan memeler ve uzayan sakallarla çıkardık sokaklara
isimlerimizi yazardık sevdamız adına sarmaşık kaplı duvarlara
kesilen parmaklarımızdan eğer kime karışacak olsa kanlarımız
bilinirdi ki onu iki cihanda gayrı, kardeşten sayarız.
bize; bir emek kavgasıydı güneş yanığı …
düdük seslerinde beraber kovalanırdık yere düşerdi sloganlar
uykusuz paydoslarda kopan kollarımızı toplardı aç canavarlar
boşa akan terimizi kurutan hangi toprak varsa ayak altımızda
kulluğumuz ona olurdu, ibadet ve sadakatten yana.
bir özlem ve özgürlük çığlığıydı günışığı …
takılırdık bazen bir güvercin kanadında dört duvarın arkasına
deniz olurduk maviye benzer, yeşile çalardık sık ormanlarda
ama gecikmeden karanlık, bir esaret gibi kaplardı düşlerimizi
işte o zaman düşünürdük, iyi insanlar mı sever güneşi.
hepimiz aynı mahallenin çocuklarıydık
kader iplerimizle değil, yarınlarımıza insanlık adına kayıtlıydık
sevgi kokan tohumlar ekerdik her saat başına vardiyalarımızın
gerekçesi olsun diye, analar gibi çekilen doğum sancılarımızın
hepimiz işte bu sebeplerin sevilmeyen hedef tahtalarındaydık
çektiğimiz kısa çöplerin, yarınsız kahramanlarıydık
CEVAT ÇEŞTEPE
Cevap Yaz