Kentsel dönüşümü bekleyen gecekondu sessizliği bürünüyor dilime…



Ayrılıkları oturtmuşlar kucağına tren garının.
’Emin misin gideceğine?’ dercesine ağır ağır ilerliyor tren
Bulutlarla kucaklaşan duman eşliğinde.
Sanki gidenler hiç dönmeyecekmiş gibi endişeli adımlarla ilerliyor
Sanki bekleyenlerin gözyaşları hiç dinmeyecekmiş gibi asılıyor hıçkırıklar duvarlara,
Soğuktan donmak üzere olan saatin tam kenarına...


…



Dağların eteklerine irili ufaklı gevenleri takmışlar nazar boncuğu niteliğinde…



Hoş geldin edasıyla karşılıyor Fırat
Rehberlik edercesine dörtnala önden gidiyor
Kabarcık desenli parlak gelinliği ile gözleri kamaştırıyor
Türküler çağrışıyor hatırlarda
Ve Fırat
Ana çığlığı oluyor yüreği elinde
Sevda oluyor yağız bir delikanlı gönlünde
Akıl almaz güzelliğiyle amansız bir seri katil oluyor


…



Yüzümü okşuyor garın yorgun nefesi nasihat edercesine...



Avuçlarımda biriktirdiğim umutları gökyüzüne serpsem
Sona erer mi beklemenin sancısı?