Ah yar yüreğim kanıyor
öp de geçsin ne olur..


Hani herkes kendi yarasını kendi sarar derdin ya
ben saramıyorum yar
kalleşçe sırtımdan vurduğundan beri
elim uzanmıyor sarmaya
her yanım kırık dökük
oyuncak bebek gibi bir kenara attığın günden beri
saçım başım yoluk
sol yanım dibinden kopuk
sevmek bana yaramadı yar.




Bir zamanlar bir günlük tutuşturmuştun elime
yaz içini dök ferahlarsın demiştin ya
yazıyorum yar yazıyorum
ama okumuyor ki kimse
taze taze şiirlerim var halbuki her damağa göre
bazen acının en şereflisini döküyorum içine
bazen de kahkahalarım demleniyor yalnızlık demliğinde
bardak bardak satırlara dökülmeye hazırım
bir parça diyorum
bir parça alsalar belki hafifler içimde ki o kara delik
öyle sonsuz ki yar
tıpkı yokluğun gibi..




Ah bir bilsen yar
Yüreğim parça parça dökülürken kağıda
kanayan kalemim yazamıyor olanı
hissetmen gerek son kez
hissetmelisin can çekişimi
dağıttıklarını tek tek toplayıp
yerine koymalısın
öyle zor ki çatlak bir kalple yaşamak
ne yapışıyor ne tamamen kopuyor yar
inceden inceye yağan kar gibi üşüyor
damla damla tekrar yüreğime düşüyor..



Ayvazım DENİZ