dedi ki hallaç kabarmadık neren kaldı
Ey çiy süt emmiş insanoğlu
dilin durdu mu ki hiç iftira ve fitneden
gönül kavrulup yandı mı ki ilim irfandan
ahretin cennetine atıldı mı gönül demin
dertleşip anladı mı bir garibin hâletinden
kalabildin mi mahrum kul hakkından
lehine dönsün devran

iyi bilirsin ki Hakk’ın merhametinin tarifi yok
sen aklını kullandıktan sonra
ölümlü bir ruhun aklı da sırrı da yok
gönlü Hakka çevirmeyince günahtan
İtikâf ehlinin elinde cennet doğuran bir nur
bilesin ki gönlü çevirir her tür musibetten

anlık bir cilâdır hikmetin meşakkati
sevilmiş ki denenir
iblisin oku değmeden sen tut yokuşu
nefsini ez gönlünün çile tokmağıyla
zira çile bir ipekten dokumadır
kurtuluşun fışkırır her bir ilmiğinden

duygu selin öz mecrasın da kalırsa
intizarın da bile olur sana yoldaş
dili tut gönlü sonuna dek aç
güzellikler olsun sana muhtaç
soyut hana varmaz ki yolcu
gerçeğin ışığına dost varır sen istemeden

nurlu geldik nurlu dönmek içindir yolumuz
Kıssa tut kırılmasın sonra kolumuz
söz verdik biz hakkı bilmek yolu için
ve ak alınla geriye dönmek için
tılsımlı sunulur bizlere Kevser
çözmeden sırrı gitme sakın
mahlasın insan adınsa bir kul
geçmesin namert kapısından yoksul

haktan geldin hakka elbet döneceksin
zannetme ki sen hep kalıcısın
daima şükrün ırmağından yun
müşrikler gelip seni bulunca
nefsin sana olur zehir
her daim çıkılmaz yola ayrı saldan
yol bir iz bir hak ipi birdir
koy vermeyesin sakın ucundan

her duruma hissem denip sahiplenilmez
mutlaktan sapılmaz ki
kelime-i şehadet pak takvanın elindedir
iman gücüne göre nasibin kılınır
iblisten hep uzak dur da
her tarafında ki nefsine mahkûm olma
piş itikadın ateşinde
sakın kendini kötülükten asla küfre kapılma

dersin ki uzaklaşayım şu kabirden
her adımın ona çeker
her nefeste istenir oysa uzunca bir yaşam
oysa ki o anın da zamandan gider
yaşamın pisliği doğarken ağlamakla bilinir
toprak da taşta görür bilir de bir göz yaşının değerini
insan oğlu neden bilemez insan olabilmenin kıymetini…





(02.02.2014) AZAP…