Ey aşk;
Akıl dışı servetim…
Bu ruhu ıslak cehaletinin içinde mantığa yer yok
Her izi bir bakışla alevlendirmeye yetecek harın
Bin nefretle unutmalara yetişemeyecek kadar, kül…
Tıklım tıklım yalnızlığımla,
Ne kadar acı çekersem çekeyim,
Ben yine kendimi,
Seninle tedavi edeceğim…


Ey aşk;
Mevsimsiz açan çiçeğim…
Soldurmamak için,
Ne kadar toprakla bezesem de yüzünü
Üzerine damlalarca gözyaşı süzsem de,
Nafile!
Sen olağan üstü görkeminle bildiğine okuyacak,
Yine saksılara dar geleceksin…
Olasılıklarla beslenecek,
Her sabah nefretin o yakıcı tadını
Güneş zannederek
Onunla giyineceksin…


Ey aşk;
Damarımda durmayan tutkum…
Aklım neye aykırı gelirse,
Sen kendine onu kılavuz belleyeceksin
Ve can usul usul parmak aralarımdan çekilirken,
Sen yine sinsice odamın bir köşesinde durup
Sessizce sona erişimi bekleyeceksin…
Çerçevelerden resmim inerken
Eski sevdalarıma yeni aşklar öngörecek,
Kalplerinden adımı sildireceksin…


Ey aşk;
Yine de süreceğim elimi yüzümü
İsine…
Ölene dek daha çok ateş var
Kendimi kavuracağım,
İzninle…




Dip not: 1’den nasıl başladıysam adınla, 200. şiirimde aşkın adına, aşkla…




Elif SEZGİN