Benden sana;
Rengi eskise de,
Duygularını hiç değiştirmeyecek şiirler
Bir de odanın penceresine
Sırtın dönükken astığım dudaklarım kaldı…
İzinin üzerinden kaç çaput geçerse geçsin
Hangi kimyasal, ayrıntılarını silerse silsin
Işığı payidar kalacak
Sen karanlıklara mum aradığında…

Ölüm, nefes alıyor kucağında hala…
Susmanın derinleşen çığlıklarından kurtaramadım
Kulaklarımı da…
Ruhumu da…

Keder sırtında kamburuyla bu gece bana taşındı…
Herkesi ağırlayan bu tavrım
Yalnızlığımdan,
Yalnızlığım,
Ruhumun piç gibi kalışındandı…

İsimler yırtılmıyor gece karanlığında
Ve yakılmıyor,
Zevkle tutulup ucundan
İsimler telefon rehberinden siliniyor da
Hafıza defterine yerleşiyor küstah bir tavırla
En çok yüzleştiğimiz yalan ‘unuttum’
Darağaçlarında sallanan,
Çürümüş meyve kokan yüreğimi,
Aynı masalla uyuttum
Yaktım tüm ihtimalleri
Kül ümitsizlikler…

Senden bana;
İçine sindiğin bu şiir,
Birde her sabah penceremi açtığımda
Beni kucağından atan sensiz şehir kaldı…

Şimdi ağlasam,
Dudaklarım silinir mi,
Camından?



Elif SEZGİN