Ben aslında hiç sevmedim çocuk olmayı
Geriye dönüp baktığımda aklaşmış sakalımla
Yaşamış olduğum çocukluğumdan dolayı
İsyan bayraklarını çekiyorum
Bakıyorum da yaşamış olduğum yerden şu anki çocukluğa
Ben çocukluğum dan nefret etmeye başladım
Yoksulluğun boy gösterdiği
Sokaklarda yalın ayak ve yarı çıplak gezerken
Esaretin zincirini bileklerime çocukken asmışım
Prangaların izi duruyor aslında
Halen ayak bileklerimde
Asıyorum çocukluğumu ben hiç durmadan
Yalın ayak gezerken ayağıma batan çivilere
Üzerimde kıyafet denilmeyecek paçavralar
Üşüyorum
Ufacık nefesimle ellerimi ısıtmaya çalışırken
Ayaklarımı ısıtmaya nefesim yetmiyor
Bir yandan akan buz tutmuş yüreğim
Öte yandan buz tutmuş
Ayaklarımın titrek halimin içinde
Titrediğimi his ediyorum
Bakışlarım ok oluyor mermi oluyor
Her bakışım keleş gibi seriye bağlanıp
Mermi sıkıyorum yokluğuma
Ben çocukluğumdan nefret ediyorum
Bakarken bu günkü çocukluğa
Üşümek bazen unutuluyordu
Bazen vücudum dimdik oluyordu soğuğa karşı
Aclık vuruyordu sonra beynimin mideme yolladığı sinyalle
Kuru ekmek ısıracak kadar gelişmedi dişlerim
Protein eksikliği vardı vücudumun her zerresinde
Ve bir lokma almak için ıslatarak kuru ekmeği
Isırma cesaretini buluyordum
Akşamları saymayın gitsin
Her gece karanlık çarşaf oluverdi benliğime
Üşüdüm titredim ama
Asla dilemedim bir başkasının yorganını
Asla sıcak bir çorbanın özlemini duymadım
Asla ayakkabı dilemedim
Birileri sokak ortasında ayakkabısından vurulurken
Ben çocukluğumdan nefret ettim
Çocuk yüreğim olgunluğa ermeden
Adam olmaya başlamıştı
Yalın ayak oluşuma aldırmadan büyük adımlar atarak
Ben varım demeye başlamak
İşte o Çocukluğumdan bana kalan mirası şimdi taşıyorum
Hiç geçen zamana aldırmadan
Zatürre olmanın çocukluktan kalma
Bir miras olduğunu anladım
Ben sadece zatürre olmayı miras almadım kendime
Onurlu olmayı ayakta kalmayı başı dik yürümeyi
Haklının yanında olmayı
Haksızlığa baş kaldırmayı öğrendim
Mertliği öğrendim adam lığı öğrendim
Tıpkı babam gibi
Biliyorum çıplak ve açlık içinde bir çocukluğum vardı
Açlığım ve çıplaklığım beni çabuk olgunlaştırdı
Akla karayı bana en kısa zamanda öğretti
Yalancı hayallerim hiç olmadı benim
Ve her düşümün ardından baktığımda
Bunu ben yaptım onurla dik yürüdüm
Ben kuru ekmeği ıslatarak yerdiğim anımı
Asla unutacak değilim
Ben ayakkabısız gezdiğim yıllarlımı asla rafa kaldırmadım
Yarı çıplaklığımı hiç silmedim beynimden
Şimdi bakmayın takım elbise gravatlı oluşuma
Benim çocukluğum halen yalın ayak
Benim çocukluğum halen yarı çıplak…