ben aşkımı zindanlara yazdım
sen yoktun
karanlıktı
ve ben yalnızdım

ve şimdi sana karanlığın
en ücra köşesinden sesleniyor kalbim
uzaktasın biliyorum
görmüyorsun
duyamıyorsun da
ama bir gün okuduğunda yüreğimi
tam içinde bulacaksın kalbini

umutların tükendiği bir haykırış bu
sessiz sessiz ağlayarak yazılan
bir şiir gibi
gözlerimden geçen
nehirlere yazıyorum ismini
üzülüyorum
hüzünleniyorum
içimdeki kocaman bir boşluğu
karanlığa savuruyorum

için için acıyan zemheri yazıtlara
resimler işleniyor siyahtan beyaza
kulağımdaki hoş bir şarkıyla
seni söyleniyorum dört duvara

hayat bana kırgın konuşamıyorum
yaşam küsmüş bakışlarıma
anlatamıyorum
dokunsam ellerime
hissedemiyorum
yarab bu nasıl bir hayat
alışamıyorum

dibine kadar vurmuşum yalnızlığın
yukarı baksam
gökten bir yıldız ağılıyor gözlerime
biraz başımı eğsem
kara topraklar çöküyor üzerime
öylesine bir günde
cehennemi yaşıyorum içimde

kara zindanlar vurmuş yokluğunun ertesine
güneşin solduğu bu yer yüzünde
yaşanmıyor yar
yaşanmıyor konuşmanın yasak olduğu
bu memleketin bu şehrinde
ısınmıyor kalbim sen görmesen de

sen bilmesen de
tükenmiş umutların
içinden geçiyorsun bu gece
onca yağmurun serinliğinde
susuz kaldığım
tek yaşamsın karanlığın içinde

ne ben çıkabiliyorum içinden
ne de sen düşebiliyorsun gökyüzünden

sen benim sadece
bir köşesine çöktüğüm zindanların
dibine kadar vurduğu
bir yalnızlıksın yüreğimde
.
.
.
Mawish
.
.
.

YALNIZDIM – Mawish Şiirleri
.
.
.