Bir kaç ötede ki sokak da kol geziyordu yalnızlık,
Yakasına iliştirdiği karanfil pek afilliydi
Aşkın son halini yaşıyordu ellerimiz,
Bir özlemin tutsaklığından kurtulmuştu bedenim,
Tam onu düşlerken gökyüzünde bir ışık beliyordu,
Gelen sevgilimdi..
Düşlerde gizlediğim aşkın kendisiydi..
Ne olduğunu anlamaya çalışıyordu gözlerim.
Bir buseydi beni kendime getiren,
Bir rüyadan uyanışımdı belkide.
Sevdiğim adam;
Sen uzak yolların bitmeyen gecelerinden düştün mehtaba.
Ay eşlik ederken umutsuzluğuma,sen geldin.
Ellerim üşürken son kibriti de çakıyordu ayrılık.
Bir alev sonrasında gecelerin aydınlığına.
Sevgilim..
Seni arıyor yine bitmek bilmeyen umutlarımın ertesi sabahı.
Yine bir akşamüstü yolun düşsün yüreğime.
Yine bir kış günün aşk tanelerinden düş saçlarıma..
Belki bir gün,belki bir gün bende sarılırım sana.

Elif YıLmaz