Baharı ölür insanın
ne ağaç yetişir artık ne toprak ıslak kalır
kalbi çoraklaşmıştır aşkın
Umudunu yitirmiş sevgilinin gözünden akan bir kaç damla gözyaşıdır ayrılık..
Sebebsiz solan çiçeklerin taze yakarışları kalır avuçlarında.
Kimdir bilmez yüreğin-
kimin içindir bu yangının nedenini bilmez.
Oluk oluk kanar sevdası içinde
Gökyüzü bile ağlar arzu haline,
Tanıdık değildir artık hiç bir sokak,
Elinde şarabıni saklayan şair adamlarda yoktur üstelik
Tek başınalığın çizgilerini taşımakta yüzü,
Ağarmış saçlarında hüznünü saklayamamanin tedirginligi
Küçük bır çocuğun elinden bırakmadığı oyuncağı gibi..
Kalbi telaşlı bir aşığın son nefesini dudaklarına sürer belki
Yoktur çaresi,
Ne şiirler iyileştirir bu özlemi,
Ne söylenen şarkılar dile getirir bu eksikliği..
Uçurtması ağaca takılan bir çocuğun üzüntüsü kaplar içini,
Yokluğu dalında yeni biten yaprağa döner o vakit
Güzelliğini rüzgara bırakan çiçekler dökülür yalnızlığın tam ortasına
Baharı ölmüştür insanın,
Ne kuşlar konar kalbine,ne kelebekler süsler gözlerini.
Nadasa bırakılan yüreğin kalır geriye..
Dinlenmesi zaman alan..

Elif YıLmaz