Çok yordun düşmüş bedenimi,öldürdün beni
Aldın gömdün sonu olmayan kara toprağa
Vakitsiz bir sevdamı desem yaşadığıma
Nasılda geldim senin alçak oyunlarına

Karanlık bucaklara zifiri karanlığa attın beni
Daralttın ruhumu,çürüttün seven kalbimi
Akıttın gözlerimden haziran yaz yağmurunu
Keşke tanımasaydım seni,yıktın hayallerimi

Sana uzattığım sevgi ellerimi boş bıraktın
Kulak verdin uydun içindeki adi şeytana
Kulak vermedin sevgimin kıpırtısına sesiz kaldın
Dalgalandırıp sürükledin beni ıssız bucaklara

Tanımadığım aşkın acısında,umut verdin
Derin okyanuslarda sığ bir liman yaptın beni
Bu aşkın sonunu dar ettin,haram ettin bana
Hayatımı zindan,yaşamayı,dünyayı dar ettin

Geçmişimin yalnızlığına koydun ben alçakça
Acılarımla yargıladın beni karanlık dünyamda
Gözlerinin bebeğinde arattın bu yalnız şairi
Bu güzel aşkım sende kalsaydı kafiydi bana

Baharda açan çiçekleri kopardın soldurdun
Hüzünlendirdin kurumaya yüz tutmuş toprağı
Şimdi uzaklardasın asla ualşamadığım yerde
Bense gurbet ellerde ölüme kucak açmışım

Abdullah Altuntaş
(Yalnız Şair)