0
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
1205
Okunma
çocukluk evim
kerpiçten
belliki babamın sırtında yükselmiş
gittiğinden beri beli hep biraz daha kambur
pencereleri kırık
düşmaların rüzgarına her daim açık
ne komşumuz oldu sığınacağımız
nede yağmurdan koruyacak çatımız
özlemlerimizin yangını aydınlatırdı gözlerimizi
çocukluk evim
bahçesindeki zambaklardı tek arkadaşım
ne çok derdimi dinledi
ne çok koktu titremelerim gitsin diye
kıyamazdım koparmaya
kendimde toplanırdım açılan her kapıda
mahkumuydum özlemlerimin
çocukluk evim
hem yaşamımda var olan
hiç yaşamadığım
5.0
100% (2)