0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1250
Okunma
Yükselir ilk ışık;
Basamakları aydınlatarak.
Pencere altlarında uyuklayan köpek,
Yanlış pencereyle sarmaşık;
Dünden arta kalanlarla aklı halen karmaşık,
Üstü çamur, üstünde bit, üstü pis,
Düşleri saf; bir gıdım ekmek, bir gıdım et;
Kuyruk sallayışı menfaatsiz ve temiz,
Onun akılsızlığı benim duygularımdan şık!
Bir ıslık; mutluluğunun kaynağı,
Önüne gelen azıcık aş.
Döndürmüyor bağlılık yolundan;
Boynundaki tasma, bağlandığı zincir ve atılan taş!
İşgaldeki sokaklar halen onun;
Caymıyor ‘sadakat’ denilen akıl tutulmasından,
Zihinler anlamaz; onun ki şükür, onun ki aşk!
