``aynı özlemi çekiyordu bu iki adam
uğruna ölünecek bir şey vardı ki, vatansız öldü ahmet ile nazım.``


herkes, herşey yabancı
bir tek onlar tanıdık
kaldırım taşına çarpan bu gölgeleri...
kalabalıklar içinde yalnız
oysa;
mahpusta esarete alışıktı bedenleri...

sığdıramazken koskoca dünya içine
yine de isyan kokmuyorsa sözleri
bu onların en büyük eseri..
tek dertleri
dillerine pelesenk ettikleri
sevgi ve barış
hep anadolu kokan bu iki adam, karış karış...

mahzunlu yüzleri
ağlamaklı gözlerinin esiri
zor tutuyordu kendini ahmet
kavuşmak diyordu
kavuşmak; ayrılığa inat...
kaç kez düğümlendi boğazı nazımın
aklına gelince
çok sevdiği bu şehrin ihaneti,
yine de yaşamak diyordu
yaşamak; ölüme inat...

her hüzünlü şiirlerinin
yapıldı bir bestesi
okuyanı farklı olsa da...
lakin, bilmeli insan
her son bir başlangıçtır
kurusa bile
iz bırakır, su birikintisi...


(musa dener)