0
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
1336
Okunma
"oysa; bedenleri yüreklerinin esiri, ne de çok ağladık, habersiz...."
ne sevdalar büyüttük koynumuzda
mum ışığı gecelerin seyyahlığında.
bedenleri yüreklerinin esiri
ne de çok ağladık, habersiz
hem de hiç çıkmadan sesimiz...
zira;
yüzü çevrilmiş namluların hengamesinde
kim bağırabilirdi ki sevdasını.
kısırlaştırılmış duyguların pençesinde
yaşamakken sevmek,
gem vurulmuş dillerin
son matemiydi belkide, ölmek...
bir deli hükümranlığı
yaşamaktı aşk,
ne o kaybetti hükümranlığını
ne de sen gerçekten hükümran.
bir masal anlat dediler
oysa;
sonu mutlu masallar okumadık hiç
çünkü;
sonu mutlu biten
hiç bir şey yaşamadık biz...
5.0
100% (2)
