hayrettin taylan



aralığımız olmadan ocağında ısınsın t’uzak kalışlar
düşün ön aynasından yansısın ilk baharın
her ilkinin yusufu olayım
söyleyemediklerine masal
vazgeçemediklerine destan
beklediğine efsane
kokladığına gülistan
istediğine en guzel duygu.....



aşkın adalet terazisinde sevmek ağır,
sevilmenin kefesi, kefeni yok
aşk, kendine benzeyene adil
aşk, bütün içsel duyuşlara değirmen
seven un, sevilen ekmek,
aşk, sevenin ağırlığını taşır, sevilmek nafile ucunda



senden uzak, senden yakın, senle yarim bir dün’ya’dayım
gönlüm ile s’özlüm arasında ıslanmamış umudun suyu var
ışığın sevmekten t’araf açık, sevilmenin odası k’aranlık
yokluğuna aydınlık yüzlerce duygular yaşadım
dünyam baştan aşka sen kokuyor
dizemin dizlerinde kokun başlatıyor yazarken yazılmayı
sözümün erinde eriyor sevmenin bütün duyulsaması



bağrımı baş, başımı bağrının sevi toprağı yaptın zemzemsi damlalarla
mahcup olmayacak bir mecranın sevi atlasındayım ıslattığın vicdanımla
mağlup ,yaralara,yarlara ahbabım, sensizliğin ahtapot ayakları arasında
aşka sebep ve aşkın telifine, telefine , bekleyişine muhtelif ermişlik adılıyım
garip, farklı, içten en çok da kendine benzer bir dünyayım

en çok seni sevmeye benzeyen betik bir dünyanın uçsuz , sensiz bucağıyım
en çok seni sevmeye benzeyen semantik derinlikler aziziyim
en çok seni sevmeye benzeyen fonetik içlenişler davudu’yum
en çok seni sevmeye benzeyen benlik durulanışlar ummanıyım
en çok seni sevmeyi seven, sevenler kulesinin bulut sonrasıyım
en çok gelmeni seven, seni sevişin aziz duyular çeşnisiyim