Beni kucağına alıp göğsünde kalan son ve ilk solukla yakman için;
hissedebileceğim hiç bir şehvetin kalmayışı, beni kahrederken söyle,
iyi olmanın ne kadar zorbaca olduğunu ..

Bu esrarengiz yıkıntının tarihe mal olmayacak belleği, hatırladığın da yaşamı
sen göğü mumyalayarak maviler damlattın üzerime ..
Oysa ve oysa sarılsak geçecekti bulunmazlığı zaafiyet olmaktan..
Şimdi hıçkır için dolusu belki kemirmem içimi
belki iğrençliğim kusursuzlaşır ve korkmam artık bütün olacakların meşakkatli sersemliğinden ..

Yapamam kandıramam seni ve kendimi
okuduğun da okudum demekle kalmayacağın bir mirasım olmalıydı sana öldükten sonra ve yaşamımı bıraktım...
Benim senin annen başkası değil, doğururken fazlaca verdiğim canımın alçak
teferruatı, inletse de çaresizliğin diye ad koyduğun babalığı..

Ve sonsuz kere seviştik seninle utanıyorsan eğer utanırım neden olmasın..
Sığın ayak bileklerim yerine başka bir cennetin ödeneğine,
tersinden çivilenmiş bir haç kadar yarasıl ağlayalım birlikte güzelliğine bunun.

Yazık kardeş bile değilsek ve yazık olmak için verdiysek bunca çabayı ..
_seni sevişiyorum.

*Megalo Kanyak