Bir çocuğun minicik parmaklarıyla dokunurdum sana
Kulaklarımda buğulu bir ses,
bir hüzün tınısı
Rüzgarın uğultusuyla eşlik ederdik,
varamadan menzile...


Karanlık, biçilesi bir renk değilmiş gönül libasıma
Son tâkatimde, elim kapının tokmağında
Yüreğimi kanatmış yılların prangaları
Işıl ışıl o gözlerinden
kovma n’olur!…


Düşe kalka dizlerimi kanatarak geldiğim yollardan,
Neresi gurbet..?
Sıla neresi..?
Bilmezliğe çıktı yine yolum
Bundan gayri bir âhım kalsın istiyorum , uzayan yollarıma…


Zamanın açtığı yaralara devâ olur mu kalemim?
Hani zaman en iyi ilaçtı!
Sırtımda yüklü yılların vebâli
bildiğin kir ve pas!
Sana dokunmaya mecâlim yok...


Artık karanlık ve aydınlıkları devşiremiyorum
Mavi, o günlerden hatıra kaldı hatırlasana
Son durağındayım şimdi hayatın
Işıl ışıl o gözlerinden kovma n’olur!…
Vefasızım, beni affet ey sevgili...