Ey hayat, seni uzaktan sevmek
Sevincini, üzüntünü uzaktan paylaşmak
Yağmurunda ıslanmak, karında buz tutmak
Seni iyi tanımak, doğru anlamak
Kolay değil sensiz yaşamak…

Her an gözlerinde parlamak
Dudaklarında tebessüm etmek
Okumak, okunmak
Dilsiz kayalarına çarpıp parçalanmadan geri dönmek
Ve oyunu kuralına göre oynamak
Kolay değil şartlarına ayak uydurmak…

Olmadık zamanlarda deli rüzgarlarına denk gelmek
Kırılıp dökülmeden boşluğunda sallanmak
Devrilmeden ayakta kalmak
Kedere kahkahalar savurmak
Kolay değil sahnende rol almak…

Ey hayat, zorluklar içinde herkese bir ömür biçtin
Sevmeyi, sevilmeyi öğrettin, gözlere ışık tuttun
An geldi titrek mum alevi gibi bir yandın bir söndün
Güneş oldun parladın, ısıttın
An geldi karanlık kuyulara attın
Mutlulukta, sevinçte ömrü kısa tuttun
Bazen acılarla imtihan ettin
Sevenleri birbirinden ayırdın
Zincir vurdun ellerine; kini, nefreti öğrettin
İsyankar kıldın, aşktan soğuttun
Ama kendinden vazgeçirmedin
Yaşattın, ağlattın, güldürdün, öldürdün…

Ve sonra; ağaran her günle yeniden doğurdun
Sımsıkı bağlar kurdun, göğsünde besledin
Görünmezlerde kendini sayfa sayfa okuttun
Günahını, sevabını satır satır ezberlettin …

Gücün tartışılamaz, varlığın inkar edilemez
İnsanoğlu gelir, gider ama sen bakisin
Gerçeğin içinde başka bir gerçeksin
Korkuyla terbiye etme, incitme!
Işıkları erkenden kapatma!..
Sen hiç bitme… Ey hayat!..

Rukiye Çelik
Ankara 24 Aralık 2013