kelimeleri bile güldüren gözlerin var senin sevgili
umutsuz anlarda sen öğrettin umut yapmayı
kırıntılar biriktirmeyi küçük küçük
tutunup inadına hiç yakasını bırakmamayı
senden öğrendim yaşamın, koskoca bir direnmek olduğunu

senin heceleri bağırtan sesin var sevgili
şiirler gelirdi dize,
türküleri bile sende sevdim, sende
yol alırken hasrete kulağıma şöyle bir eğilip
son kez sen söyledin,
zaten hep sen söylerdin son sözü
sönmüş bir volkan gibi dudaklarındaydı
ne zaman sıkıca sarılsak ayrılık bulurdu bizi
her an patlamaya hazır saatli bomba gibi

senin ayrılığı bile ağlatan kağıttan gemilerin var sevgili
üstüne imkansız aşklar yazdığın
ve dipnot olarak seviyorum diye sözler eklediğin
sonra denize indirdiğin gemilerin var sevgili
umuda yüzdürdün
hiç ama hiç umudunu yitirmeden hem de
bense hep bu yönünü sevdim senin

öyle bir sevincin var ki senin sevgili,
gökkuşağı renginde, kavuşunca birbirimize
gökyüzü salıverirdi tüm yıldızları sevgimize
ardındansa, ay dansa kaldırırdı güneşi
kıskanırlardı inan bizi
kıskanırlardı...
işte, böyle bir sevdan vardı senin sevgili


05.03.2002 / 02:00 İzmir