-sensiz ışıkları sönen yıllar kadar
hafızamdasın -




yokluğunda hiç büyümedim
ve hiç acı çekmedim özleminden başka
yüzümdeki izlere aldanma sakın
saçımdaki beyazlara da
ben aynı küçük çocuğum
ve sen yirmi altı yaşındasın hâlâ

...

sen parke taşlarını sayardın efsunlu kentin
yürürdük yan yana yakınlığımız kadar uzaktık belki
rüzgâr tarardı saçlarımı, parmaklarınla tanışmadan önce
ne önemi vardı ki aylardan Nisan’mış
mayıs gülleri bastırırdı nasılsa yağmurun kokusunu
meğer sol bileğimizden süzülen sonbaharmış



bir zaman
... bir tarihti hatırlamıyorum
tren sesini duyuyor musun diye sormuştun
ne istasyon vardı halbuki yakınımızda ne liman
geleceğe giden şimendiferlere el sallayan bizler mişiz
ayaklarımızın hiç değmediği o gardan
Rumeli caddesindeki elit bir kafenin ikinci katında
ardımızda öperek bıraktığımız
bardaklar şahit


-bu gecikmiş bir itiraftır-


belki çocukça
belki dudaklarınla hiç buluşmadan
denizin kayalara şavkınca
gecenin sabahlara borçlandığınca
ürpererek sebepsizce göz kısışlarından
bundan kalma bir alışkanlık belki
ay ışığı üşümelerim

seni kaybetme korkumdandı oysa
işaret levhalarını çıkmaz sokaklara çevirişim
bu yüzdendi işte
seni çok sevdiğimi hiç söyleyemeyişim



hiç bilmezsin
mabede kapanır gibi şiirlere adandığımı
çünkü yazdıklarım ölümsüzlüğünün emaresidir


sessizce geçiyor yine
pencerenin kenarından akşam üzeri
bu saatlerde dilenir zavallılığım küçücük elleriyle seni
bir martının kanadından uzansam şimdi
Pierre Loti’ye
ve şımarık kahkahaların yükselmiyorsa
köhne bir masadan
ah inadına unutmak istemeyişlerim var ya
-alın yazımı reddetmek sanki-



biliyor musun
seni sevmek daha zor ve ağrılıdır yaşamaktan
bu yüzden ölmek iste(me)yişim belki...


de_soulmate