neden şiir yazdığınızı sordu mu anneniz size
benim annem sormadı
neden ağladığımı sormadığı gibi
kendi gözyaşlarını gördü
kendinde sandı kadınlık



neyse annem değildi anlatmak istediğim
yüreği evlât acısıyla dağlanan bir anneydi
oğlunun ölümünden sonra yaşamayan
ona ancak altı ay dayanabilen bir anne
yüzüne hüzün resmi çizilen
hep kara bir bulut dolaşan
gözlerinin altında
gözyaşı çukurlarıyla



oğlum diye toprağı okşayan
onunla birlikte hayatı da toprağa veren
annelerden biri sadece
her şehitle
bir daha ölen



sözün bittiği yerde ışığı alınır gözlerin
bir çocuğun annesine bakışıdır ışık
gözlerimizin ferini yakan
bizi ölülükten kurtaran
yavrularımızın yaşamalarıdır



var mı öyle kardeş bir ülke
bütün çocukların kucaklaştığı
annelerin ağlamadığı



heey polisler!
kahraman falan değilsiniz
doğrudan hedef aldınız çocuklarımızı
öldürdünüz!



biz bir milletvekili değiliz ki
koruma altına alalım
çocuklarımızı!





21. 12. 2013 / Nazik Gülünay