Yorgun gözlerimin kıyısında
kırışmış bir kaç anısın artık
zaman hasret rüzgarlarını silinmez bir iz gibi ekliyor yanına
her aynaya baktığımda sen geliyorsun aklıma.



Güz yağmurlarının ıslattığı gelecek hasreti
damla damla beyaz saçlarımdan süzülürken
ağlamıyorum artık
gözyaşlarımı gizli bir hazine gibi
kapattım yüreğimin en virane köşesine
haritasını bir benim bildiğim özel bir sandıkta tutuyorum
ki sendin gözlerinde ki bir damlana kıyamam diyen
yine sendin acıarı tek tek lokma halinde yediren.



Allah’ımın verdiği candan şikayetim yok
mahşer gününü bekliyorum hesap almak için
hep veresiye yazdım benden aldıklarını
yanına kalmayacağını bildiğimden rahatım böyle
bakma arada aklıma gelince söyleyiveriyorıum işte öyle.



Siyah lüle lüle saçlarıyla bir kızımız olacaktı biliyorsun
gözleri sana
gamzeleri bana benzeyecekti
onu da seninle beraber yüreğimin köşesine gömdüm
evlat acısı nasıl oturursa insanın yüreğine
işte öyle oturdu senden sonra içime.



Kaşlarımı çatmama da aldırma
alışkanlık oldu en küçük anı dudağımın ucuna gelince
kendiliğnden idam sehpasına dönüyor işte
asıyor gözlerinden gözlerime sensizliğin gölgelerini
kirpiğimde donup kalıyor
silkelesemde akmıyor ellerime.



Senden sonra ellerim hep üşüyor
sıcak bir eli tutmayı reddedeli beri
cehennemde birikte ısınmayı bekliyor
ve yüreğim donmuş haliyle sen aklına gelince
her zaman ki gibi eriyor kendince,
haince..




Ayvazım DENİZ