..ve ne zaman karanfil koksa tenin yanardı dudaklarım




terlerinde hüzün kokarken bebeklerin, biz ağlardık
anneler ağıt çekerdi tesbihlerinde


gözlerimde kırmızı yüreğim kahverengi
dağ başlarında duman
vurulurduk yüzümde tütün kokusu
ta eylülde donardı türküler
kanardı dudaklarım
üşürdük
biz her eylül sarılıp birlikte üşürdük ...


güftelerde sonbahar yanıkları
avuçlarımda acıların açtığı çığır
üstümüzde isyan kokan dağ türküleri


sırtımızı yol bildi rüzgarlar
düştük
dağ başlarında alıç yalnızlığı
içimizde çocuksuz park sessizliği
yağmur sarındı saçlarımız
sisli ağıtlar döküldü yanaklarımızdan
öldük hüzzam makamında


oysa gemiler geçerdi Mermerli’den
mavi bir ay ışığı öperdi dalgaları
Düden içini dökerdi Akdeniz’e
sokak kedilerinde bir ayaz telaşı
sığınırdık Üç Kapı’dan Kaleiçi’ne
umuttu


ve sen geldin aralıktı
ellerinde küs çiçeği yanında kasvet
bakışlarında martı çığlığı
nereye sürüklendiğini bilmeyen dalga gibi




hiçbir bahar, neon ışıklarıyla yazılmazken isimlerimiz
biz kimin umurundaydık




ve sen bilme çocuk
sensizlikte Tophane Meydanı’nda dilendiğimi
Yenikapı’da gecelerimi ölüm rengiyle boyadığımı, sen bilme
şimdi
gelip beni aşkla aldatma çocuk


… ki
Bey Dağları’nda ki kar kadar temiz değildi hayat









Aralık/2013/Antalya
Sıtkı özkaya