Hasret kokan nefesin ile dolduruyorum içimi
Koca bir şehir ağlıyorken dizlerimin dibinde
Maskeleri düşürülmüş firavunlar gibi günlerim
Her sokakta bir anımızın gölgesinde eriyorum

Varsın boğazımda düğümlensin anıların
Yutkunduğum her damla gözyaşı yaksın canımı
Varsın taş üstünde taş bırakmasın yokluğun
Çelikten bir kafesin içinde kendimden taşıyorum

Ayrılık ezgilerini sırtlamış gözyaşlarım
Yitirdiğim ruhumda ağır işçiler boyun büküyor
Geçtiğimiz hiç bir yoldan geçmiyor artık aşk
Hummalı sevdamın pençesinde can çekişiyorum

İliklerine kadar sırılsıklam titriyor bedenim
Bir kasım daha kayıyor parmak uçlarımdan
Kaç güvercin kanadı daha vurulacak umutlarımın altında
Pervasızca bir acının peşinde koşmak istemiyorum


Güvercin gözünden süzülen bir damla kan düştü yanıma
Pınarlarımda yanıp gözyaşımda boğulan duyguları görmüyorum
Aşkın dudakları gibi bükülmesin titremesin putperest bakışlarım
Senden yoksun bizden yoksun nefesini kesip öldürüyorum

Remziye ÇELİK